بازی NBA 2k16 - نسخه Xbox One

سری NBA2K همواره با خصوصیات منحصر به فرد خود، توجه علاقه‌مندان به رشته‌ی ورزشی بسکتبال را به خود جلب کرده است. در سال‌های اخیر ۲KSports با کنار زدن رقیب همیشگی خود، توانسته جایگاهی مستحکم برای شبیه‌ساز بسکتبال خود دست و پا کند تا جایی که این روزها حتی نام بازی رقیب هم به سختی می‌شنویم. نسخه‌ی پیش رو که NBA 2K16 نام دارد با پیشرفت‌های خوبی همراه بوده و توانسته بدون دست زدن به مکانیزم‌های اصلی بازی، با بهبود نقاط ضعف و اضافه کردن المان‌های جدید، قدمی رو به جلو بردارد. از دو سال قبل و وقتی نسخه‌ی ۲K14 دروازه‌ی ورود این سری به نسل هشتم را باز کرد، استفاده‌ی حداکثری تیم سازنده از کنسول‌های نسل هشتمی و سخت افزار قدرتمند آن‌ها را شاهد بودیم. موضوعی که بسیاری از استودیوهای بازی‌سازی به آن کم‌توجه بودند و جالب بود که یک بازی ورزشی سعی در گسترش همه جانبه‌ی بازی خود را دارد.

اولین چیزی که با ورود به بازی جلب توجه می‌کند، ساخت یک بازیکن است. بازیکنی که قرار است نقش اصلی را در بخش داستانی بازی و MYGM برای شما بازی ‌کند. در این بخش تغییری را شاهد نبودیم و مثل نسخه‌ی قبلی یعنی ۲K15، امکان طراحی چهره‌ی شخصیت بازی را با استفاده از تنظیمات مختلف خواهید داشت. همچنین با استفاده از کینکت در کنسول ایکس‌باکس وان و PS Camera در کنسول پلی‌استیشن ۴، می‌توانید چهره‌ی خود را اسکن کنید و در بازی از آن استفاده کنید. این کار مستلزم رعایت دقیق دستورالعمل‌های بازی است و اگر خوش شانس باشید، در نهایت نتیجه‌ی خوبی را خواهید دید. ولی ممکن است با کمی تکان خوردن یا قرار گرفتن در شرایط نوری نامناسب، نتیجه‌ی خوبی را در پایان مشاهده نکنید. این سیستم نیاز به زمان دارد و امیدواریم در سال‌های آینده، توجه بیشتری به آن شود تا مشکلی در اسکن چهره‌ها وجود نداشته باشد.

 در نهایت با اعمال تغییرات لازم در چهره‌ی شخصیت خود، وارد بازی می‌شوید و اینجا است که چند انتخاب پیش روی شما قرار می‌گیرد. می‌توانید تک نفره بازی کنید و داستان شخصیتی که ساختید را دنبال کنید یا کنترل یک تیم یا مدیریت کامل یک باشگاه را در دست بگیرید. در این بررسی به ترتیب به بررسی تمام این بخش‌ها خواهیم پرداخت. شاید بهتر باشد تا با جالب‌ترین بخش بازی شروع کنیم. بخش MyCareer با یک روند داستانی دنبال می‌شود که نسبت به سال قبل پیشرفت‌های زیادی داشته است. سال قبل صرفا ماجرای شخصیت شما در کنار مدیر برنامه‌های او، هم تیمی‌ها، خبرنگارها، مسئولین باشگاه و کادر فنی را می‌دیدیم. بخشی که روند داستانی خاصی نداشت و پیشرفت بازیکن شما در مسیر تبدیل شدن به یک ستاره را نشان می‌داد. اما امسال (اسپایک لی) Spike Lee کارگردانی این بخش را بر عهده گرفته است.

کارگردانی که دو بار نامزد دریافت جایزه اسکار شده و فیلم‌هایی مانند ۴ Little Girls و Do the Right Thing را در کارنامه دارد. حضور او باعث شده تا علاوه بر بخش‌هایی که سال قبل در داستان دیدیم، شاهد حضور دوست‌ها و خانواده برای شخصیت بازی باشیم. این موضوع باعث شده تا علاوه بر دنبال کردن زندگی یک بسکتبالیست حرفه‌ای، با بخش‌هایی از زندگی شخصی او نیز سروکار داشته باشیم. موضوع عجیب این‌جا است که اگر شخصیتی که در ابتدای بازی ساختید، سفید پوست یا کاملا سیاه پوست باشد، به هیچ وجه با رنگ پوست اعضای خانواده هم‌خوانی ندارد و این موضوع توی ذوق می‌زند. اگر چه بسیاری از دیالوگ‌ها سطحی و بی کیفیت‌ هستند و در کنارش شاهد شوخی‌های بی‌مزه‌ی بسیاری هستیم، اما اتفاق‌های جالبی در بخش داستانی رخ می‌دهد. به طور مثال دوست صمیمی شخصیت اصلی شما بر اثر یک تصادف فوت می‌کند و تاثیر متفاوتی روی داستان می‌گذارد. فضای داستان تا حدودی احساسی می‌شود و در کنار آن همه از این اتفاق صحبت می‌کنند. گزارشگر بازی به این موضوع اشاره می‌کند و حتی شکیل اونیل در بخش کارشناسی قبل از بازی، در مورد این موضوع ابراز تاسف می‌کند. حتی خبرنگارها در مصاحبه با شخصیت شما، در مورد دوست از دست رفته‌ی او سوال می کنند و شما باید جواب مناسب را برای پاسخ به آن‌ها انتخاب کنید.

حضور در NBA اصلا آسان نیست. در نسخه‌های قبلی تنها با انجام یک بازی دانشگاهی، وارد NBA می‌شدید. حضور در تیم‌های بهتر بستگی به این داشت که در آن بازی چه نمره‌ای به دست آورید و چقدر موثر بازی کنید. در ۲K16 ابتدا چند بازی در قالب تیم دبیرستان انجام خواهید داد و با ورود به دانشگاه، باید عضو یکی از تیم‌های پیشنهادی شده و در بالاترین سطح دانشگاهی آمریکا بازی کنید. این بازی‌ها مدت زمان کوتاهی دارند و حتی برخی از قوانین آن با رقابت‌های حرفه‌ای بسکتبال متفاوت است. بازیکن شما در این بازی‌ها، به نوعی ستاره‌ی تیم خود محسوب می‌شود و این را حس خواهید کرد. مهارت شما بالاتر از بقیه‌ی بازیکن‌ها است و پرتاب‌های شما اکثرا وارد سبد خواهد شد. خبری از ارزیابی فنی شما نیست و حتی نوار آن را در گوشه‌ی صفحه نمی‌بینید. هدف این است که هم بیشتر با گیم‌پلی بازی آشنا شوید و هم خط داستانی شکل بهتری به خود بگیرد. قبل از ورود به NBA همه چیز متفاوت است. از جو استادیوم‌ها گرفته تا جدیت شخصیت شما برای ورود به NBA! به نقطه‌ای از داستان می‌رسید که ورود به NBA یا ادامه‌ی تحصیل به یک بحث بزرگ بین شخصیت شما و خانواده‌اش تبدیل می‌شود و درنهایت او انتخاب می‌کند که ورزش حرفه‌ای را ادامه دهد. مراسم Draft برگزار می‌شود و باید صبر کنید تا ببینید قرعه‌ی کدام تیم به اسم شما افتاده و اینجا است که وارد NBA می‌شوید. اما هنوز هم اصل ماجرا آغاز نشده و شما یک بازیکن Rookie و تازه وارد محسوب می‌شوید. در تمام طول فصل و ۸۲ بازی، فرصت بسیار کمی به شما می‌رسد و به عنوان بازیکن ذخیره در ۱۱ بازی وارد زمین می‌شوید. در همین مدت کوتاه باید خودتان را نشان دهید و این کار بسیار دشواری است. چرا که برخلاف مسابقات دانشگاهی، مهارت شما نسبت به تمام بازیکنان داخل زمین کمتر است و کاملا اوضاع متفاوتی را خواهید دید. پس از پایان این ۱۱ بازی، فصل تمام می‌شود و تازه فصل ۲۰۱۵-۲۰۱۶ آغاز می‌شود. امکان دارد باشگاه فعلی به شما پیشنهاد تمدید قرارداد دهد و از طرفی باشگاه‌های دیگر نیز برای جذب شما اقدام خواهند کرد. در نهایت و با انتخاب باشگاه مورد نظر، روند اصلی بخش MyCareer آغاز می‌شود و انبوهی از گزینه‌ها در منوی این بخش ظاهر می‌شود. فرصت‌های بیشتری به شما داده می‌شود و می‌توانید کم‌کم به ترکیب اصلی تیم نیز راه پیدا کنید. گزینه‌های مربوط به ارتقا هم مثل سال قبل است. قبل‌تر و در نسخه‌های قبلی سری، با جمع کردن XP، تک‌تک مهارت‌ها قابل ارتقا بود. اما از سال قبل مهارت‌های مختلف در شش بخش دسته بندی شده‌اند. به طور مثال اگر مهارت‌های قسمت Defender را ارتقا دهید، خود به خود توانایی شما در Steal (توپ ربایی)، Block Shot‌ و … بالا می‌رود و نیازی به تفکیک این دو بخش در نسخه‌ی قبل و این نسخه دیده نشده است.

دریافت XP هم داستان دیگری دارد و بسیار جذاب است. شاید در بازی‌های ورزشی دیگر دیده باشید که با انجام یک‌سری کارهای خاص در طول مسابقه، مهارت شما در قسمت‌های مختلف بیشتر می‌شود. اما در سری NBA 2K همه چیز به شما بستگی دارد و شخصی سازی بسیار خوبی در این بخش وجود دارد. به طور مثال با انجام چند ریباند در حین مسابقه، مهارت ریباند شما بالاتر نمی‌رود. بلکه امتیاز به دست می‌آورید و در نهایت این امتیازها تبدیل به XP شده و می‌توانید از آن برای هر ارتقای هر مهارتی که دوست دارید استفاده کنید. سیستم بسیار دقیقی برای ارزیابی شما در بازی وجود دارد. تمام حرکاتی که در حین مسابقه انجام می‌دهید،‌ روی این ارزیابی اثر می‌گذارد. آمار شما به دقیق‌ترین شکل ممکن ثبت می‌شود و از امتیازها گرفته تا ریباندها و پاس‌های منجر به گل، همه و همه در امتیاز دریافتی شما در پایان بازی تاثیر گذار خواهند بود. حتی بازی بدون توپ شما هم مهم است و حتما باید یکی از بازیکن‌های حریف را یارگیری کنید. حتی ممکن است مربی تیم دقیقا وظیفه‌ی خاصی را به شما بسپارد و در صورت انجام ندادن آن، از شما امتیاز کسر خواهد شد. امتیاز C از ابتدای بازی برای تمام بازیکن‌ها ثبت شده و هر چه بهتر بازی کنید به امتیاز A+ نزدیک‌تر خواهید شد و در صورت انجام یک بازی ضعیف، امتیازهای پایین‌تری مثل D دریافت خواهید کرد که ممکن است شما را از ترکیب اصلی تیم دور کند. گاهی اوقات شخصیت شما در بین خبرنگارها ظاهر می‌شود و شما باید جواب‌های مناسبی برای آن‌ها پیدا کنید.

برخورد تند با خبرنگار‌ها یا پاسخ‌های منفی نسبت به وضعیت تیم و …، برای شما حاشیه درست می‌کند و این را حس خواهید کرد. برخوردها تغییر می‌کند و حتی ممکن است به اتاق مدیر باشگاه فراخوانده شوید و به شما تذکرهای جدی داده شود. در عوض با برخورد سنجیده در این مصاحبه‌ها، جایگاه بسیاری خوبی در بین رسانه‌ها و طرفدارها به دست خواهید آورد. شبکه‌های اجتماعی نیز در بازی شبیه سازی شده و در منوی بازی چیزی شبیه به توییتر را می‌بینیم که در آن بسیاری از کاربرها در مورد شما نظر می‌دهند و در این بین افراد سرشناسی هم حضور دارند که از جمله‌ی آن‌ها می‌توان به ستاره‌های NBA اشاره کرد. حتی می‌توانید رابطه‌ی دوستانه‌ای با بازیکنان بزرگ و قدیمی برقرار کنید و جالب‌تر این‌که با خرج امتیاز‌های خود به جای بالا بردن مهارت، وقتی هم برای طرفدارها بگذارید و کنار آن‌ها باشید تا محبوبیت بیشتری به دست آورید. گزینه‌های بسیاری در این بخش‌های وجود دارند که البته شاید تاثیر جدی روی روند بازی نگذارند.

اما برعکس گزینه‌های این بخش، اگر در بخش MYGM حضور داشته باشید، تک‌تک گزینه‌ها مهم و حیاتی هستند. این بخش شما را در فضایی کاملا متفاوت با MYCareer‌ قرار می‌دهد. در عمل به جای جلو بردن سرنوشت یک بازیکن، مدیریت یک باشگاه را در دست می‌گیرید و در حین بازی نیز کنترل تمام تیم را زیر نظر خواهید داشت. این بخش شروعی جالب دارد و مالک باشگاه را ملاقات خواهید کرد. او انتظارات خود از تیم را برای شما مطرح می‌کند. بستگی به این دارد که چه تیمی را انتخاب کرده باشید و ممکن است با انتخاب یک تیم پر ستاره و مدعی، قهرمانی NBA از شما درخواست شود. ولی با انتخاب یک تیم متوسط، اهدافی مثل صعود به پلی آف نیز برای مالک باشگاه کافی خواهد بود. پس از این ملاقات، انبوهی از گزینه‌های مدیریتی در منوی بازی خواهید دید که شاید در نگاه اول گیج‌کننده باشد. تمام مسائل مربوط به مدیریت یک باشگاه بسکتبال در این منوها وجود دارند و شما مجبورید که حداقل از چند بخش مهم آن استفاده کنید تا مشکلی پیش نیاید. از طرفی در هنگام بازی نیز باید خوب بازی کنید تا بتوانید نتیجه بگیرید. در طول فصل می‌توانید مربی و هر بازیکنی که مدنظرتان بود را به دفتر خود دعوت کنید و خواسته‌های خود را به اون منتقل کنید و تغییرات لازم را در تیم اعمال کنید. شاید خیلی‌ها حوصله‌ی این بخش را نداشته باشند و ترجیح دهند فقط در جدول مسابقات جلو بروند و بدون هیچ گزینه‌ی اضافی به انجام بازی و مسابقه‌ها بپردازند. مشکلی از این بابت هم وجود ندارد و بخش MyLeague نیاز این افراد را برطرف خواهد کرد. در بازی تعدادی تیم مطرح اروپایی هم وجود دارد و به غیر از آن چند تیم کلاسیک NBA هم خواهید دید که مسلما برای طرفدارهای بسکتبال جذاب خواهد بود. این‌که کنترل ستاره‌های سال‌های گذشته (مانند مایکل جوردن) را در دست بگیرید و دوباره شاهد بازی آن‌ تیم‌های افسانه‌ای باشید، واقعا جذاب است.

در نسخه‌ی قبلی گیم‌پلی بازی آن‌قدر کامل بود که شاید برای تیم سازنده‌ هم سخت بود تا تغییرات عمده‌ای را در آن اعمال کنند. سال قبل قابلیت Shot Meter به بازی اضافه شد که قدم بسیار مهمی برای کنترل بهتر بازی و پرتاب‌های دقیق بود. اگر تجربه‌ی انجام نسخه‌های قبلی را داشته باشید، باید بدانید که برای شوت زدن نیاز به فشار دادن و رها کردن به موقع دکمه مربوطه بود. رها کردن به موقع دکمه مهمترین نکته در به ثمر رسیدن شوت‌های شما است و حالا با این قابلیت جدید، انتخاب زمان مناسب برای انجام این کار راحت‌تر از قبل شده بود. نوار دایره‌ای زیر پای بازیکنان به شما نشان می‌دهد که بهتر است در نزدیکی کدام نقطه دکمه را رها کنید تا نتیجه‌ی بهتری را شاهد باشید. بسته به مهارت‌های بازیکن، استفاده از Shot Meter سخت یا آسان خواهد بود. Shot Meter بدون هیچ تغییری در این بازی نیز وجود دارد و بسیار مفید است. اما کنترل بازی در بعضی از قسمت‌ها دچار تغییر شده و جای دکمه‌های ترکیبی عوض شده‌اند. به طور مثال انجام بازی نمایشی و حرکت Alley oop مکانیزمی کاملا متفاوت نسبت به نسخه‌های قبلی دارد و انجامش به سادگی گذشته نیست. شاید چند روزی طول بکشد تا با کنترل بازی ارتباط مناسبی برقرار کنید و پس از آن به این نتیجه می‌رسید که چقدر این تغییرات مثبت بوده و بازی کردن را برای شما آسان‌تر کرده است. اما این موضوع را هم متوجه خواهید شد که در نهایت، هیچ تغییر مهم و تاثیرگذاری در گیم‌پلی بازی صورت نگرفته و تقریبا همه چیز مثل قبل است! اما خوشبختانه انیمیشن‌ها بهتر و بیشتر از قبل شده تا حس بهتری در هنگام بازی به شما دست دهد. شاید حس کنید که مشغول تماشای یک بازی واقعی هستید. چرا که همه چیز به بهترین شکل ممکن طراحی شده است. در مورد انیمیشن‌ها گفتیم و بهتر است در مورد حرکت توپ هم صحبت کنیم. بالاخره در این نسخه شاهد این بودیم که پاس‌هایی با ارتفاع بلند هم بین بازیکن‌ها رد و بدل شود. پاس‌هایی که از روی دست بازیکن حریف به سمت بازیکن خودی فرستاده می‌شود و سرعت بالایی ندارد. در کنار این موضوع شاهد شوت‌های جدیدی هم بودیم که تقریبا به شکل همین پاس‌های با ارتفاع بالا طراحی شده است و در آن توپ با دقت بالا، سرعت کم و ارتفاع زیاد به سمت سبد پرتاب می‌شود. البته این حالت پرتاب اکثرا مختص بازیکن گارد راس تیم‌ها است که از قد و قامت کوتاه‌تری نسبت به بقیه برخوردار است.  مثل سال گذشته یک ایراد بزرگ در بازی وجود دارد. ستاره‌های NBA تقریبا غیرقابل مهار هستند و راهی برای مقابله با این موضوع وجود ندارد. حتی اگر مهارت بالایی در انجام بازی داشته باشید، باز هم مهار ستاره‌های NBA سخت و در بعضی از مواقع (مخصوصا در درجه‌های سختی بالا) غیرممکن است. ایراد دیگری که به بازی وارد است، لودینگ‌های نسبتا طولانی آن است که بعد از مدتی واقعا خسته‌کننده می‌شود.

تقریبا هر بازیکن در NBA 2K16 دارای انیمیشن‌ها اختصاصی خود است. از نحوه دویدن گرفته تا دریبل زنی‌ها، شوت‌ها و اسلم‌دانک‌ها، همه و همه برای هر بازیکن منحصر به فرد است. این موضوع بسیار بلندپروازانه است و شاید باورتان نشود. از طرفی چهره‌ی غیر واقعی در بازی نخواهید دید و حداقل در بین تیم‌های NBA شاهد طراحی دقیق چهره‌ی تمام بازیکن‌ها هستیم. حتی مربی‌های NBA هم چهره‌ی واقعی خود را دارند. جلوه‌های بصری از هر نظر زیبا و مبهوت کننده هستند. استادیوم‌ها طراحی دقیقی دارند و تک‌تک‌ آن‌ها از روی نمونه‌ی واقعی طراحی شده‌اند. از دور همه چیز واقعی و زیبا به نظر می‌رسد.

گویی تک‌تک تماشاگر‌ها با هم فرق دارند و هر کدام حرکتی از خود بروز می‌دهند. اگر خیلی نزدیک شویم و با جزییات به آن‌ها نگاه کنیم، مسلما شباهت‌های زیادی را خواهیم دید و این حس واقعی بودن از بین می‌رود. اما در حین بازی و وقتی که تمام حواس شما به درون زمین مسابقه است، تماشاگر‌ها واقعا حس فوق‌العاده‌ای به شما خواهند داد. ممکن است در کنار زمین دو بازیکن به هم برخورد کنند و به بیرون پرت شوند و شاید جالب باشد تا بدانید که تماشاگری که آن‌جا نشسته، از جای خود می‌پرد تا بازیکن‌ها به روی او نیوفتند! حالا کمی از فضای کلی استادیوم دور می‌شویم و به داخل زمین می‌رویم. در مورد طراحی دقیق بازیکن‌ها و انیمیشن‌ها صحبت کردیم و  چند دقیقه بازی کردن کافی است تا شاهد تغییرات باشید. شاید مثل برخی گزارشگراهای فوتبال، آن‌قدر باهوش نباشیم که خستگی را از ساق پای بازیکن‌ها تشخصی دهیم، اما به لطف شبیه ساز دقیق، نشانه‌های زیادی از خستگی را در بین بازیکن‌ها می‌توان مشاهده کرد. بازیکن‌ها عرق می‌کنند و این موضوع به زیباترین شکل ممکن به نمایش در‌می‌آید. خستگی روی عملکرد و نحوه‌ی دویدنشان اثر می‌گذارد و همین موضوع باعث شده تا در ورزشی مثل بسکتبال، بازیکن‌ها زیاد تعویض شوند. صداگذاری بازی نیز یکی از نقاط قوت آن است. تمام صداهایی که در استادیوم می‌شنوید با کوچکترین جزییات ممکن در بازی جای گرفتند تا حس حضور در جریان بازی به شما منتقل شود. از طرفی گزارشگر بازی نظیر ندارد! گزارش پرهیجان در کنار دیالوگ‌های زیاد، که باعث می‌شود هیچ‌وقت از گوش دادن به آن خسته نشوید. چرا که در یک بازی ورزشی ممکن است بعد از ماه‌ها بازی کردن، حالتان از دیالوگ‌های تکراری گزارشگر بهم بخورد، اما خوشبختانه در این بازی سعی زیادی شده تا چنین اتقاقی نیوفتد و تنوع تا مدت‌ها حفظ شود.